Η κοινωνική φύση μας αλλά και η ανάγκη μας για επιβίωση επιτάσσει, σχεδόν από την πρώτη βρεφική μας ηλικία, να διαμορφώνουμε και να συντηρούμε δεσμούς. Ο πρώτος δεσμός ή σχέση που αναπτύσσεται είναι σαφέστατα αυτή μεταξύ γονιού και παιδιού και στη συνέχεια, πολλές φορές με αυτήν την πρώτη σχέση ως μοντέλο, αναπτύσσονται και ένα πλήθος άλλων περισσότερο και λιγότερο σημαντικών διαπροσωπικών σχέσεων. Σχέσεις επαγγελματικές, φιλικές, ερωτικές.
Συχνά οι σχέσεις που αναπτύσσουμε δεν μας ικανοποιούν και επιλέγουμε για διάφορους λόγους να τις διακόψουμε και άλλες φορές πάλι αυτές δεν εξελίσσονται ή διακόπτονται χωρίς απαραίτητα να το έχουμε επιλέξει εμείς. Και οι δύο περιπτώσεις συναντώνται στη ζωή κάθε ανθρώπου με φυσιολογική κοινωνική ζωή και δεν τον πτοούν απ’ το να συνεχίσει να χτίζει και να επενδύει σε καινούριες ικανοποιητικές σχέσεις.
Εντούτοις υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι οι περισσότερες στενές σχέσεις της ζωής του αναπτύσσονται, εξελίσσονται και - πολλές φορές – τελειώνουν με παρόμοιο μη ικανοποιητικό τρόπο. Ακολουθούν ένα μοτίβο δηλαδή που δεν είναι ιδιαίτερα λειτουργικό και που μοιάζει ακατανόητο.
Τότε είναι που ένα άτομο μπορεί να ζητήσει την συνδρομή ψυχολόγου, προκειμένου μαζί να ανακαλύψουν τον συνδετικό κρίκο σε αυτήν την αλυσίδα μη ικανοποιητικών ή και τραυματικών διαπροσωπικών σχέσεων. Να βρουν μαζί πώς αναπτύχθηκε κάποτε αυτός ο τρόπος σχετίζεσθαι, πού πιθανά χρησίμευε στο παρελθόν και γιατί πλέον είναι δυσλειτουργικός. Και επιπρόσθετα να εφεύρουν συμπορευόμενοι έναν νέο τρόπο (συν)ύπαρξης που να οδηγεί στην ικανοποίηση και την ολοκλήρωση.